важа́ты

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. важа́ты важа́тыя
Р. важа́тага важа́тых
Д. важа́таму важа́тым
В. важа́тага важа́тых
Т. важа́тым важа́тымі
М. важа́тым важа́тых

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

важа́ты, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

1. Праваднік, які паказвае шлях тым, хто за ім ідзе.

2. Кіраўнік піянерскага атрада, дружыны.

|| ж. важа́тая, -ай, мн. -ыя, -ых.

|| прым. важа́цкі, -ая, -ае (да 2 знач.; разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

важа́ты сущ. вожа́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

важа́ты, ‑ага, м.

Кіраўнік піянерскага атрада, дружыны. Важаты піянерскага атрада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Важа́ты 1 ’возчык сват на вяселлі, пасаду якога выконвае хросны бацька’ (Нас.). Да вазіць.

Важа́ты 2 ’кіраўнік піянераў’ (КТС). З рус. вожатый ’тс’. Пра апошняе гл. Шанскі, ЭИРЯ, I, 61–72.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вожа́тый сущ. важа́ты, -тага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

важа́тая, ‑ай, ж.

Жан. да важаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пионервожа́тый (пионе́рский вожа́тый) піянерважа́ты, -тага м. (піяне́рскі важа́ты).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Паважа́ты ’выконваючы пасаду фурмана ў вясельным поездзе’ сваяк нявесты’ (Нас.). Гл. важа́ты.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Правады́р ’ідэйны, палітычны кіраўнік партыі, клана’, ’той, хто кіруе племям, войскам, атрадам’ (ТСБМ, Гарэц.). Укр. провода́рь, проводи́рь ’праваднік, важаты’. Ад праводзіць з усх.-слав. суф. *‑yrʼ, параўн. павадыр. Меркаванні Кюнэ (Poln., 90) пра польскі ўплыў беспадстаўныя, гл. Банькоўскі, 2, 796.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)