вагаўшчы́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Той, хто займаецца ўзважваннем чаго-н.

Чыгуначны в.

|| ж. вагаўшчы́ца, -ы, мн. -ы, -чы́ц.

|| прым. вагаўшчы́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вагаўшчы́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вагаўшчы́к вагаўшчыкі́
Р. вагаўшчыка́ вагаўшчыко́ў
Д. вагаўшчыку́ вагаўшчыка́м
В. вагаўшчыка́ вагаўшчыко́ў
Т. вагаўшчыко́м вагаўшчыка́мі
М. вагаўшчыку́ вагаўшчыка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вагаўшчы́к, -ка́ м. весовщи́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вагаўшчы́к, ‑а, м.

Той, хто займаецца ўзважваннем або наглядае за ўзважваннем. Прыземісты вагаўшчык дакладна заносіў у сшытак колькасць узважаных скрыняў. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вагаўшчы́к (БРС). Калька з рус. весовщик (Крукоўскі, Уплыў, 119).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

весовщи́к вагаўшчы́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вагаўшчы́ца, ‑ы, ж.

Жан. да вагаўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Весаўшчы́к ’вагаўшчык’ (Яруш.), укр. висовщик < рус. весовщик ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)