ваву́ліць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
ваву́лю |
ваву́лім |
| 2-я ас. |
ваву́ліш |
ваву́ліце |
| 3-я ас. |
ваву́ліць |
ваву́ляць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
ваву́ліў |
ваву́лілі |
| ж. |
ваву́ліла |
| н. |
ваву́ліла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
ваву́ль |
ваву́льце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
ваву́лячы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ваву́ліць ’марудзіць, капацца’ (Нас.). Слова цьмянае. Можна меркаваць, што яно паходзіць ад рэдуплікацыі гукапераймальнага экспрэсіўнага выклічніка ва, якім абазначалася невыразнае маўленне. Значэнні ’марудзіць, капацца’ і іншыя маглі ўзнікнуць пазней на падставе першаснага. Да гэтага ж кораня трэба аднесці рус. ваулить ’гаварыць павольна, заікацца’, вавула, ваула ’маруда, заіка; неахайны чалавек’. Не выключана сувязь з гукапераймальным прыназоўнікам вава (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ваву́ла ’марудны чалавек’ (Нас.). Гл. вавуліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)