біру́ч
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
біру́ч |
біручы́ |
| Р. |
біруча́ |
біручо́ў |
| Д. |
біручу́ |
біруча́м |
| В. |
біруча́ |
біручо́ў |
| Т. |
біручо́м |
біруча́мі |
| М. |
біручу́ |
біруча́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
біру́ч, -ча́ м., ист. бирю́ч
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бирю́ч ист. біру́ч, -ча́ м.; вясту́н, род. вестуна́ м.; вяшча́льнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)