біна́рны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
біна́рны |
біна́рная |
біна́рнае |
біна́рныя |
| Р. |
біна́рнага |
біна́рнай
біна́рнае |
біна́рнага |
біна́рных |
| Д. |
біна́рнаму |
біна́рнай |
біна́рнаму |
біна́рным |
| В. |
біна́рны (неадуш.)
біна́рнага (адуш.) |
біна́рную |
біна́рнае |
біна́рныя (неадуш.)
біна́рных (адуш.) |
| Т. |
біна́рным |
біна́рнай
біна́рнаю |
біна́рным |
біна́рнымі |
| М. |
біна́рным |
біна́рнай |
біна́рным |
біна́рных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
біна́рны бина́рный;
○ ~ная збро́я — бина́рное ору́жие
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
біна́рны, ‑ая, ‑ае.
Спец.
1. Які складаецца з дзвюх частак, двух кампанентаў (металаў або металу і неметалу). Бінарныя сплавы.
2. У інфарматыцы — тое, што і дваічны. Бінарная сістэма лічэння.
[Лац. binarius — двайны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)