бясчу́лы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
бясчу́лы |
бясчу́лая |
бясчу́лае |
бясчу́лыя |
| Р. |
бясчу́лага |
бясчу́лай
бясчу́лае |
бясчу́лага |
бясчу́лых |
| Д. |
бясчу́ламу |
бясчу́лай |
бясчу́ламу |
бясчу́лым |
| В. |
бясчу́лы (неадуш.)
бясчу́лага (адуш.) |
бясчу́лую |
бясчу́лае |
бясчу́лыя (неадуш.)
бясчу́лых (адуш.) |
| Т. |
бясчу́лым |
бясчу́лай
бясчу́лаю |
бясчу́лым |
бясчу́лымі |
| М. |
бясчу́лым |
бясчу́лай |
бясчу́лым |
бясчу́лых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бясчу́лы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не мае здольнасці адчуваць; пазбаўлены гэтай здольнасці ў выніку чаго‑н. Бясчулае цела. □ У вачах маіх стаяў гэты раптоўна выбухнуўшы малюнак, у сэрцы — Вольчыны слёзы над бясчулаю мацераю. Нікановіч.
2. Які не праяўляе чуласці, спагадлівасці ў адносінах да каго‑н.; раўнадушны. Бясчулы чалавек. □ Расступаюцца натоўпы перад сівымі надутымі, бясчулымі генераламі. Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)