Бяля́нкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Бяля́нкі
Р. Бяля́нак
Д. Бяля́нкам
В. Бяля́нкі
Т. Бяля́нкамі
М. Бяля́нках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бяля́нкі, ‑нак; адз. бялянка, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.

Сямейства вялікіх дзённых матылёў атрада лускакрылых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяля́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бяля́нка бяля́нкі
Р. бяля́нкі бяля́нак
Д. бяля́нцы бяля́нкам
В. бяля́нку бяля́нак
Т. бяля́нкай
бяля́нкаю		 бяля́нкамі
М. бяля́нцы бяля́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

поўсць, ‑і, ж.

Шэрсць; падшэрстак. Ён [мядзведзь] бакі свае трэ, Сваю футру і поўсць, А мурашкі цярэбяць, Сякуць і сякуць. Бядуля. Потым [Галя і Света] падышлі да клеткі Бялянкі і наскублі ў трускі дзве жмені поўсці. Шыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)