бэ́йбус
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бэ́йбус |
бэ́йбусы |
| Р. |
бэ́йбуса |
бэ́йбусаў |
| Д. |
бэ́йбусу |
бэ́йбусам |
| В. |
бэ́йбуса |
бэ́йбусаў |
| Т. |
бэ́йбусам |
бэ́йбусамі |
| М. |
бэ́йбусе |
бэ́йбусах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
бэ́йбус м., прост. и неодобр., см. ба́йбус
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бэ́йбус, ‑а, м.
Разм. Тое, што і байбус. [Павел], ужо здаровы бэйбус, заўсёды біўся кіем па галаве. Брыль. [Мальвіна Паўлаўна:] — Ах вы, абібокі! Ах вы, бэйбусы!.. Чаго вы чапляецеся да яго?.. Юрась, Юрачка, ідзі дахаты, сынку! Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)