бурча́ть несов., разг. бурча́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бурча́ць несов.

1. рыча́ть, ворча́ть, урча́ть;

саба́ка ~чы́ць — соба́ка рычи́т (ворчи́т, урчи́т);

2. разг., неодобр. (сердито бормотать) ворча́ть, бурча́ть, брюзжа́ть;

3. безл. бурча́ть, урча́ть;

у жываце́ — ~чы́ць в животе́ бурчи́т (урчи́т)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бурча́ць (БРС, Нас., Яруш., Касп., Бяльк., Шат.), бурчэ́ць (Гарэц.). Таксама бу́ркаць, бу́ркнуць, бурката́ць. Гэтыя дзеясловы азначаюць розныя гукі (шум вады, голас чалавека і да т. п.). Параўн. яшчэ буркава́ць (голубы буркуюць). Укр. бу́ркати, бурча́ти, буркоті́ти, буркота́ти, бурку́ку́! (выклічнік, які перадае голас голуба), рус. бу́ркать, бурча́ть, польск. burknąć, burczeć, славен. búrkati і г. д. Гукапераймальнае. Бернекер, 102; Праабражэнскі, 1, 54; Рудніцкі, 262; Шанскі, 1, Б, 233. Параўн. яшчэ Фасмер, 1, 245, 249. Няпэўна Бецэнбергер, BB, 26, 188 (сувязь з *burʼa ’бура’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)