бурунду́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Невялікі паласаты грызун, падобны на вавёрку, а таксама яго футра.

|| прым. бурундуко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бурунду́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бурунду́к бурундукі́
Р. бурундука́ бурундуко́ў
Д. бурундуку́ бурундука́м
В. бурундука́ бурундуко́ў
Т. бурундуко́м бурундука́мі
М. бурундуку́ бурундука́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бурунду́к, -ка́ м., зоол. бурунду́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бурунду́к зоол. бурунду́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бурунду́к, ‑а, м.

Маленькі паласаты, падобны на вавёрку грызун, які жыве ў норах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Барку́н ’палявая трава’ (Сцяшк. МГ), ’баркун белы, Меlilotus albus L.’ (Кіс.), ’люцэрна серпападобная, Medicago falcata L.’ (Кіс.). Таксама беркун, беркін (гл.). Рус. буркун, укр. буркун, боркун, борконь, буркунчик, бурундук, бурунчук, борончук і г. д. (гл. Макавецкі, Sł. botan., 226–227, 229; Мяркулава, Очерки, 86–87). Паводле Мяркулавай, Очерки, 87, ва ўкр. мове запазычанне з цюрк. моў (спроба цюрк. этымалогіі Мяркулава, Очерки, там жа), а адтуль у рус. У бел. мову таксама, мабыць, узята непасрэдна з укр.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)