бура́чнік, -у, м., зб.

Бацвінне буракоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бура́чнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. бура́чнік
Р. бура́чніку
Д. бура́чніку
В. бура́чнік
Т. бура́чнікам
М. бура́чніку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бура́чнік (род. бура́чніку) м. (ботва) свеко́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бура́чнік, ‑у, м., зб.

Бацвінне буракоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свеклови́чник (ботва) бура́чнік, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свеко́льщик с.-х. бура́чнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сыраква́ш ’квашаны бурачнік’ (смарг., Сл. ПЗБ). Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

свеко́льник м.

1. (суп из свекольной ботвы) бацві́нне, -ння ср.;

2. (ботва) бура́чнік, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ По́цераб, по́тэребы, поцерэб, по́цяраб, по́церэб ’расчышчанае ад лесу поле ці сенажаць’ (Янк. 3., Некр.; Сержп. Борт.; Бес., Выг. дыс.; Касп.; дзятл., калінк., Сл. ПЗБ; Мат. Гом., ТС, Сцяшк. Сл.;), пбгріраб, пацяробкі ’бурачнік’ (шчуч., Сл. ПЗБ), стараж.-рус. потеребь ’расчышчанае пад раллю месца’ (1499). Аддзеяслоўны назоўнік, утвораны з жщерабіць, якое з ηό‑ (па‑) і церабіць (< прасл. *lerbiti) ’высякаць дрэвы, прачышчаць лес’. Гл. пацярдб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ботва́ ж. бацві́нне, -ння ср.; наці́на, -ны ж.;

свеклови́чная ботва́ бура́чнік, -ку м.; бацві́нне, -ння ср.;

карто́фельная ботва́ бульбо́ўнік, -ку м.;

морко́вная ботва́ марко́ўнік, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)