бу́ндавец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бу́ндавец |
бу́ндаўцы |
| Р. |
бу́ндаўца |
бу́ндаўцаў |
| Д. |
бу́ндаўцу |
бу́ндаўцам |
| В. |
бу́ндаўца |
бу́ндаўцаў |
| Т. |
бу́ндаўцам |
бу́ндаўцамі |
| М. |
бу́ндаўцу |
бу́ндаўцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
бу́ндавец, -даўца м., полит., ист. бу́ндовец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бу́ндавец, ‑даўца, м.
Член бунда; прыхільнік бунда.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бу́ндовец полит., ист. бу́ндавец, -даўца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)