Бу́нда ’старажытная жаночая вопратка; дзіцячая вопратка’ (Сакал.), ’сарафан’ (КЭС), ’доўгае, пераважна дзіцячае адзенне’ (Лысенка Жыт.), укр. бу́нда верхняя вопратка (род суконнага паліто)’, польск. bunda, чэш. bunda і г. д. Першакрыніцай з’яўляецца венг. bunda ’футра, кажух’. Брукнер, 49; Дэжэ, SSlav., 7, 161; Чаранэску, 116; Тамаш, 154; MESz, 1, 389; Рудніцкі, 255. Венг. слова не мае пэўнай этымалогіі (MESz, там жа). Ва ўсх.-слав. мовах бу́нда запазычана, марыць, праз польскую мову.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бу́ндавец, ‑даўца, м.
Член бунда; прыхільнік бунда.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бу́нд
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
бу́нд |
| Р. |
бу́нда |
| Д. |
бу́нду |
| В. |
бу́нд |
| Т. |
бу́ндам |
| М. |
бу́ндзе |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
бу́ндаўскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да бунда, бундаўцаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бунд полит., ист. бунд, род. бу́нда м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)