брыку́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
брыку́н |
брыкуны́ |
| Р. |
брыкуна́ |
брыкуно́ў |
| Д. |
брыкуну́ |
брыкуна́м |
| В. |
брыкуна́ |
брыкуно́ў |
| Т. |
брыкуно́м |
брыкуна́мі |
| М. |
брыкуне́ |
брыкуна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
брыку́н, -на́ м., прост. брыку́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
брыку́н, ‑а, м.
Разм. Пра таго, хто любіць брыкацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
брыку́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.
Разм. Жан. да брыкун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)