брыга́днік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
брыга́днік |
брыга́днікі |
| Р. |
брыга́дніка |
брыга́днікаў |
| Д. |
брыга́дніку |
брыга́днікам |
| В. |
брыга́дніка |
брыга́днікаў |
| Т. |
брыга́днікам |
брыга́днікамі |
| М. |
брыга́дніку |
брыга́дніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
брыга́днік, ‑а, м.
Разм. Член брыгады (у 2 знач.). Брыгадзір мантажнай брыгады.. ад імя сваіх брыгаднікаў заявіў, што краны зманціраваны будуць, што ў дошку разаб’юцца, а зробяць сваё. Мікуліч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
брига́дник разг. брыга́днік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
брыга́дніца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да брыгаднік. Сем брыгадніц выйшлі ў карагодзе. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)