брукава́ны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
брукава́ны |
брукава́ная |
брукава́нае |
брукава́ныя |
| Р. |
брукава́нага |
брукава́най
брукава́нае |
брукава́нага |
брукава́ных |
| Д. |
брукава́наму |
брукава́най |
брукава́наму |
брукава́ным |
| В. |
брукава́ны (неадуш.)
брукава́нага (адуш.) |
брукава́ную |
брукава́нае |
брукава́ныя (неадуш.)
брукава́ных (адуш.) |
| Т. |
брукава́ным |
брукава́най
брукава́наю |
брукава́ным |
брукава́нымі |
| М. |
брукава́ным |
брукава́най |
брукава́ным |
брукава́ных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
брукава́ны
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
брукава́ны |
брукава́ная |
брукава́нае |
брукава́ныя |
| Р. |
брукава́нага |
брукава́най
брукава́нае |
брукава́нага |
брукава́ных |
| Д. |
брукава́наму |
брукава́най |
брукава́наму |
брукава́ным |
| В. |
брукава́ны (неадуш.)
брукава́нага (адуш.) |
брукава́ную |
брукава́нае |
брукава́ныя (неадуш.)
брукава́ных (адуш.) |
| Т. |
брукава́ным |
брукава́най
брукава́наю |
брукава́ным |
брукава́нымі |
| М. |
брукава́ным |
брукава́най |
брукава́ным |
брукава́ных |
Кароткая форма: брукава́на.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
брукава́ны
1. прич. (камнем, кирпичом и т.п.) мощённый, вы́мощенный;
2. прил. мощёный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
брукава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад брукаваць.
2. у знач. прым. Укладзены каменем. А вось і мястэчка, звычайнае мястэчка з каменнымі брукаванымі вуліцамі. Пестрак. Нізка пад ветрам гнуцца жыты. Шлях друкаваны б’юць капыты. Гаўрусёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мощённый прич., мощёный прил. мо́шчаны; брукава́ны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вярэ́нька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.
Абл. Сплецены з бяросты кошык з накрыўкай. Стары Лявон устаў, ускінуў на плечы вярэньку і падыбаў да лесу. Чарот. Пад вечар.. на вялікі брукаваны двор казармы.. увайшоў невысокі дзядок з берасцянай вярэнькаю за плячыма. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адвалі́цца, ‑валюся, ‑валішся, ‑валіцца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Аддзяліўшыся, адарваўшыся, адпасці. Са сцяны, пад акном, адваліўся карычневы абломак тынку, упаў на стол. Мележ. // перан. Знікнуць, прайсці (пра адчуванні, пачуцці). Патапчык крочыў на Алеся, потым стаў і крута павярнуў убок. Калі ён знік у гушчарніку, Алесь падняўся. Уся нуда, здаецца, раптам адвалілася ад яго. Чарнышэвіч.
2. Адхіліцца тулавам назад, адкінуцца. Лаўніцкі сеў, адваліўся на спінку крэсла, падрыхтаваўшыся да размовы. Шахавец.
3. Разм. Пад’еўшы, здаволіўшыся, пакінуць есці. [Пракоп:] — От толькі што адваліўся ад сваёй бульбы, дык ваша, мабыць, не ўлезе. Сабаленка.
4. перан. Стаць меншым, паменшаць (пра мароз, спёку і пад.). Мароз адваліўся, і з неба, нізка павісшага над вёскай, церушыў драбнюткі сняжок. Дуброўскі. Пад вечар, калі трохі адвалілася гарачыня, на вялікі брукаваны двор казармы другога бабруйскага батальёна ўвайшоў невысокі дзядок з берасцянай вярэнькаю за плячыма. Грахоўскі.
•••
Рукі адваліліся гл. рука.
Рукі не адваляцца гл. рука.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)