бракаўшчы́ца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бракаўшчы́ца |
бракаўшчы́цы |
| Р. |
бракаўшчы́цы |
бракаўшчы́ц |
| Д. |
бракаўшчы́цы |
бракаўшчы́цам |
| В. |
бракаўшчы́цу |
бракаўшчы́ц |
| Т. |
бракаўшчы́цай
бракаўшчы́цаю |
бракаўшчы́цамі |
| М. |
бракаўшчы́цы |
бракаўшчы́цах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бракаўшчы́ца ж. браковщи́ца
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бракаўшчы́ца, ‑ы, ж.
Жан. да бракаўшчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бракаўшчы́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
Той, хто правярае што-н. на якасць, устанаўлівае брак (у 1 знач.).
|| ж. бракаўшчы́ца, -ы, мн. -ы, -чы́ц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)