бо́нна, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Выхавацелька малых дзяцей (звычайна іншаземка) у багатых сем’ях да рэвалюцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бо́нна

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бо́нна бо́нны
Р. бо́нны бо́ннаў
Д. бо́нне бо́ннам
В. бо́нну бо́ннаў
Т. бо́ннай
бо́ннаю		 бо́ннамі
М. бо́нне бо́ннах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бо́нна ж., уст. бо́нна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бо́нна уст. бо́нна, род. бо́нны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бо́нна, ‑ы, ж.

Выхавальніца малых дзяцей (звычайна іншаземка) у дваранскіх і буржуазных сем’ях дарэвалюцыйнай Расіі. І вырашыла [Алаіза], хоць з голаду будзе паміраць, а ў бонны, у гувернанткі не пойдзе. Арабей.

[Ад фр. bonne — нянька.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бо́нна ’нянька, якая вучыла дзяцей замежным мовам’ (БРС). Рус. бо́нна, укр. бо́нна. Запазычанне з франц. (можа, і праз ням. Bonne < франц.; Фасмер, 1, 192) bonne ’няня’ (а гэта ад франц. bonne ’добрая’). Гл. Шанскі, 1, Б, 164. Ці не сюды бо́нка ’палюбоўніца’ (Нас.)?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)