бо́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж. (разм.).
Гнойная або запалёная ранка, язва, струп.
Чужая б. нікому не баліць (прымаўка).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бо́лька
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бо́лька |
бо́лькі |
| Р. |
бо́лькі |
бо́лек |
| Д. |
бо́льцы |
бо́лькам |
| В. |
бо́льку |
бо́лькі |
| Т. |
бо́лькай
бо́лькаю |
бо́лькамі |
| М. |
бо́льцы |
бо́льках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
бо́лька ж. (рана) я́зва, боля́чка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бо́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.
Разм. Гнойная або запалёная ранка; язва, струп. [Васілька:] — Вы, дзядзя, ёдам памажаце больку, тады яна і загоіцца. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Бо́лька ’болька, рана’ (Бяльк., Шат., Касп., Нас. і інш.). Утварэнне ад bolěti (гл. бале́ць). Гэта слова, відавочна, праславянскае і мае адпаведнасці ў кашуб., балг., серб.-харв., мак. мовах. Падрабязна Мартынаў, Бел.-польск. ізал., 92–93.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бале́ць¹, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -лі́ць; незак.
1. Выклікаць адчуванне болю.
Сэрца баліць.
Баліць (безас.) пад лыжачкай.
Душа баліць (перан.).
2. перан. Хваляваць, турбаваць.
Шчыраму сэрцу і чужая болька баліць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
я́звачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш. да язва (у 1 знач.); невялічкі нарыў, болька.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
боля́чка разг. бо́лька, -кі ж., баля́чка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Бальклі́вы ’карослівы, шурпаты (пра бульбу)’ (Жд.). Утварэнне ад бо́лька ’болька, ранка’ (Бяльк.). Параўн. і рус. дыял. бо́лька ’балючае месца, рана, балячка; кароста, фурункул’ (заходняе).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
баля́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
1. Тое, што і болька.
2. перан. Недахоп, слабае месца ў дзейнасці, характары, а таксама чалавек з якімі-н. недахопамі, з-за якога бываюць непрыемнасці ў калектыве.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)