блі́нт
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
блі́нт |
блі́нты |
| Р. |
блі́нта |
блі́нтаў |
| Д. |
блі́нту |
блі́нтам |
| В. |
блі́нт |
блі́нты |
| Т. |
блі́нтам |
блі́нтамі |
| М. |
блі́нце |
блі́нтах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
блінт (род. блінта́) м., тип. блинт
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
блінт, ‑а, М ‑нце, м.
Спец. Плоскае цісненне на кніжных вокладках, якое робіцца без фарбы гарачым прэсам.
[Ад ням. blind — сляпы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
блинт тип. блінт, род. блі́нта м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)