бляды́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бляды́ бляда́я блядо́е бляды́я
Р. блядо́га блядо́й
блядо́е		 блядо́га бляды́х
Д. блядо́му блядо́й блядо́му бляды́м
В. бляды́ (неадуш.)
блядо́га (адуш.)		 бляду́ю блядо́е бляды́я (неадуш.)
бляды́х (адуш.)
Т. бляды́м блядо́й
блядо́ю		 бляды́м бляды́мі
М. бляды́м блядо́й бляды́м бляды́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бляды́ обл. бле́дный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бляды́, ‑ая, ‑ое.

Абл. Тое, што і бледны (у 1, 2 знач.). Кацярына выцірала Твар свой стомлены, бляды... Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бляды́ ’бледны’ (БРС, Шат.), бляды ’тс’ (Яўс.; без націску). Укр. бліди́й, рус. дыял. бледо́й (звычайна бле́дный), польск. blady, чэш. bledý, ст.-слав. блѣдъ, балг. бле́ден, серб.-харв. бле̑д і г. д. Прасл. blědъ і, магчыма, blědьnъ. І.‑е. форма, мабыць, *bhlǝid‑os. Параўн. ст.-англ. blât ’бледны’, ням. blaß ’тс’, ст.-в.-ням. bleiʒa ’бледнасць’ і г. д. Гл. Бернекер, 60; Траўтман, 34; Праабражэнскі, 1, 31; Фасмер, 1, 173; Слаўскі, 1, 34; Брукнер, 28; Шанскі, 1, Б, 136–137; Рудніцкі, 147; БЕР, 1, 54–55. Гл. яшчэ бледны. Параўн. яшчэ ст.-бел. блядый (< польск. blady, гл. Булыка, Запазыч.). Можна думаць, што бля́ды ’бледны’ (Нас.) таксама паланізм (націск!).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Бле́дны (БРС, Касп.). Параўн. бляды́ (там і пра паходжанне). Укр. дыял. блі́дний, рус. бле́дный (дыял. бледо́й), балг. бле́ден (але і блед, бляд, гл. БЕР, 1, 54–55). Прасл. форма хутчэй за ўсё была blědъ. Калі існавала і паралельнае прасл. blědьnъ, то гэта была, відаць, прасл. дыялектная інавацыя. Магчыма, сюды і бле́ды ’бледны’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бледны; бляды (абл.); блеклы, белы, збялелы, пабялелы, васковы, бяскроўны, зямлісты (перан.) □ без крывінкі

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)