блы́танік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
Той, хто дрэнна ў чым-н. разбіраецца, блытае факты.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
блы́танік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
блы́танік |
блы́танікі |
| Р. |
блы́таніка |
блы́танікаў |
| Д. |
блы́таніку |
блы́танікам |
| В. |
блы́таніка |
блы́танікаў |
| Т. |
блы́танікам |
блы́танікамі |
| М. |
блы́таніку |
блы́таніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
блы́танік м., разг. пу́таник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
блы́танік, ‑а, м.
Разм. Чалавек, які дрэнна ў чым‑н. разбіраецца, блытае факты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пу́таник блы́танік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
недалу́жны, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Слабы, хваравіты. Быў гэты певень крыху недалужны, кульгаў на адну нагу. Лынькоў. // Бяссільны. Пакуль пануе звон ланцужны, То твой пратэст — крык недалужны. Колас.
2. Непрыглядны, няскладны, няўклюдны. З выгляду [чалавек] так сабе — недалужны, затое на язык бойкі: за словам у кішэню не лезе. Якімовіч. // Недарэчны, сказаны не да месца. [Лясніцкі] хацеў быў перавесці.. [Нініны словы] на жарт, але замест гэтага вырваўся з вуснаў недалужны дакор. Зарэцкі.
3. перан. Недалёкі, прастакаваты. [Рыбаку] на хвіліну здалося, што Партноў.. нейкі недалужны блытанік, але тут жа ён здагадаўся: следчы хоча заблытаць яго. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)