бло́ціць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. бло́чу бло́цім
2-я ас. бло́ціш бло́ціце
3-я ас. бло́ціць бло́цяць
Прошлы час
м. бло́ціў бло́цілі
ж. бло́ціла
н. бло́ціла
Загадны лад
2-я ас. бло́ць бло́цьце
Дзеепрыслоўе
цяп. час бло́цячы

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бло́ціць, блочу, блоціш, блоціць.

Незак. да зблоціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бло́ціць ’травіць пасевы, сенажаці’ (Янк. Мат.). Здаецца, запазычанне з польск. błocić ’пэцкаць’ (ад błoto ’балота, багна’). Параўн. кантэкст: «Ня столькі зье́лі тае канюшы́ны, ко́лькі збло́цілі».

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Набалоціць ’забрудзіць’: Набалоціў хату (шчуч., Сл. ПЗБ). Да балота ’гразь, бруд’, відаць, пад уплывам польск. błoto ’тс’, błocić ’пэцкаць’, гл. блоціць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

блот, ‑у, М блоце, м.

Абл.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. блоціць.

2. Пра што‑н. марна зглумленае, папсаванае. І корму хапала: і бульбы, і буракоў, і кукурузы, але многа ішло ў блот. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)