блазні́ца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
блазні́ца |
блазні́цы |
| Р. |
блазні́цы |
блазні́ц |
| Д. |
блазні́цы |
блазні́цам |
| В. |
блазні́цу |
блазні́ц |
| Т. |
блазні́цай
блазні́цаю |
блазні́цамі |
| М. |
блазні́цы |
блазні́цах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
блазні́ца ж., разг.
1. шути́ха;
2. пренебр. девчо́нка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шути́ха
1. ист. блазні́ца, -цы ж.;
2. перен. блазні́ца, -цы ж., штука́рка, -кі ж., камедыя́нтка, -кі ж.;
3. (род фейерверка) шуці́ха, -хі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)