бессяме́йны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бессяме́йны бессяме́йная бессяме́йнае бессяме́йныя
Р. бессяме́йнага бессяме́йнай
бессяме́йнае		 бессяме́йнага бессяме́йных
Д. бессяме́йнаму бессяме́йнай бессяме́йнаму бессяме́йным
В. бессяме́йны (неадуш.)
бессяме́йнага (адуш.)		 бессяме́йную бессяме́йнае бессяме́йныя (неадуш.)
бессяме́йных (адуш.)
Т. бессяме́йным бессяме́йнай
бессяме́йнаю		 бессяме́йным бессяме́йнымі
М. бессяме́йным бессяме́йнай бессяме́йным бессяме́йных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бессяме́йны бессеме́йный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бессяме́йны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае сям’і. Гаспадарку [Паўла Рудзіна] ў вёсцы вёў яго бессямейны брат. Галавач. // Які праходзіць у адзіноце, без сям’і. Бессямейнае жыццё. / у знач. наз. бессяме́йны, ‑ага, м. Інтэрнат для бессямейных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бессеме́йный бессяме́йны, несяме́йны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бабы́ль, -я́, мн. -і́, -ёў, м. (разм.).

Бессямейны адзінокі чалавек.

Векаваць бабылём.

|| ж. бабы́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак і бабы́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.

|| прым. бабы́льскі, -ая, -ае.

Бабыльскае жыццё.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адзіне́ц, ‑нца, м.

Зусім адзін, адзінокі, які адбіўся ад статка (пра жывёл). Зубр-адзінец. // Адзінокі, бессямейны; бабыль. [Агей] адзін цяпер, адзінцом павінен будзе дажываць свой век. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бабы́ль, ‑я, м.

1. Разм. Адзінокі, бессямейны чалавек. Партызаны жартавалі з дзеда: — Ажэнім вас, дзед Цімох, навошта вам бабылём прападаць. Шчарбатаў. Хіба гэтакага свата думаў мець Верамейчык — лайдака ды бабыля, у якога і хата жардзінаю падперта. Крапіва.

2. Уст. Бедны, беззямельны, бесхацінны селянін.

•••

Хадзіць бабылём гл. хадзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)