бе́йт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. бе́йт
Р. бе́йта
Д. бе́йту
В. бе́йт
Т. бе́йтам
М. бе́йце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бейт м., лит. бейт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бейт лит. бейт, род. бе́йта м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бейт, ‑а, М бейце, м.

Спец. Від вершаванай страфы ў паэзіі народаў Усходу, які ўяўляе сабой двухрадкоўе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)