басма́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

У Сярэдняй Азіі: удзельнік узброенай групоўкі, якая змагалася супраць савецкай улады.

|| прым. басма́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

басма́ч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. басма́ч басмачы́
Р. басмача́ басмачо́ў
Д. басмачу́ басмача́м
В. басмача́ басмачо́ў
Т. басмачо́м басмача́мі
М. басмачу́ басмача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

басма́ч басма́ч, -ча́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

басма́ч, -ча́ м., ист. басма́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

басма́ч, ‑а, м.

Удзельнік контррэвалюцыйнай нацыяналістычнай банды ў Сярэдняй Азіі.

[Ад цюрк. басмак — рабіць налёт.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Басма́ч, рус., укр. басма́ч. Запазычанне (праз рус. мову) з узб. мовы (у час грамадзянскай вайны): узб. басмачи (‑чи — агентыўны суфікс), да басма ’налёт’. Падрабязней гл. Дзмітрыеў, Тюрк. эл., 19; Шанскі, 1, Б, 52; Супрун, УЗ Кирг.У, 3 (1957), 91.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)