барсуко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. барсуко́вы барсуко́вая барсуко́вае барсуко́выя
Р. барсуко́вага барсуко́вай
барсуко́вае		 барсуко́вага барсуко́вых
Д. барсуко́ваму барсуко́вай барсуко́ваму барсуко́вым
В. барсуко́вы (неадуш.)
барсуко́вага (адуш.)		 барсуко́вую барсуко́вае барсуко́выя (неадуш.)
барсуко́вых (адуш.)
Т. барсуко́вым барсуко́вай
барсуко́ваю		 барсуко́вым барсуко́вымі
М. барсуко́вым барсуко́вай барсуко́вым барсуко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

барсуко́вы зоол. барсуко́вый; барсу́чий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

барсуко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які належыць барсуку. Барсуковая нара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

барсу́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Драпежны пушны звер сямейства куніцавых з вострай мордай і доўгай грубай шэрсцю.

|| прым. барсуко́вы, -ая, -ае і барсучы́ны, -ая, -ае.

Барсуковая нара.

Барсучынае футра.

Б. тлушч.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

барсуко́вый барсуко́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

барсуко́ў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. барсуко́ў барсуко́ва барсуко́ва барсуко́вы
Р. барсуко́вага барсуко́вай
барсуко́вае		 барсуко́вага барсуко́вых
Д. барсуко́ваму барсуко́вай барсуко́ваму барсуко́вым
В. барсуко́ў (неадуш.)
барсуко́вага (адуш.)		 барсуко́ву барсуко́ва барсуко́вы (неадуш.)
барсуко́вых (адуш.)
Т. барсуко́вым барсуко́вай
барсуко́ваю		 барсуко́вым барсуко́вымі
М. барсуко́вым барсуко́вай барсуко́вым барсуко́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Та́кса 1 ’расцэнка тавараў або памер аплаты’ (ТСБМ), сюды ж таксава́ць ’вылічаць, ацэньваць’ (Нас., ТСБМ, Некр. і Байк.), таксо́ўшчык ’ацэншчык’ (Байк. і Некр.), такса́тар, таксо́ўнік ’тс’ (Некр. і Байк.), відаць, працяг ст.-бел. такса ’такса, расцэнка’ (1563 г.) < ст.-польск. taksa, што да с.-лац. taxa; са ст.-польск. taksować і ст.-бел. таксовати (Булыка, Лекс. запазыч., 78, 81). У сучасныя мовы, хутчэй за ўсё, запазычана з заходнееўрапейскіх моў, параўн. франц. taxer ’устанаўліваць цвёрды кошт’ — з лац. taxāre ’ацэньваць, вызначаць кошт’, уласна ’абмацваць (прыцэньваючыся)’, што этымалагічна звязана з лац. tangere ’датыкацца, чапаць, спрабаваць’, ням. Taxe ’ацэнка, расцэнка’ і інш. (Чарных, 2, 225–226; Фасмер, 4, 13; ЕСУМ, 5, 505).

Та́кса 2 ’сабака Canis vertagus’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). Выводзіцца (праз рус. такса?) з ням. Dachshund ’такса’, якое літаральна азначае ’барсуковы сабака’, спецыяльная парода сабак, выведзеная для палявання на звяроў, што хаваюцца ў норах (ЕСУМ, 5, 505; Чарных, 4, 13; Фасмер, 4, 13).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)