Барава́я

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
ж.
Н. Барава́я
Р. Бараво́й
Д. Бараво́й
В. Бараву́ю
Т. Бараво́й
Бараво́ю
М. Бараво́й

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Барава́я: б. зямля ’ўрадлівая зямля’ (Шчарб.). Прыметнік баравы́ (ад *borъ ’бор’, гл.). У розных слав. мовах у залежнасці ад характару рэльефу гэты прыметнік азначае або дрэнную, або ўрадлівую зямлю. Рознае значэнне можа быць нават у блізкіх дыялектах. Падрабязна пра гэтую сітуацыю гл. Талстой, Геогр., 41.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

баравы́, ‑ая, ‑ое.

Які расце або знаходзіцца ў бары. Захісталася сасонка баравая. Багдановіч. Воз скакаў па карэнні, якім была знітавана ўся баравая дарога. Сабаленка. // Уласцівы бору. Песня ўдалеч плыве, Адгукаецца ціш, баравая. Гілевіч. Ходзіць месяц дазорам па цёплай расе, Баравое жыццё аглядае. А. Александровіч. // Багаты на бары. Вясна ўжо настала, прынесла турботы, Узрушыла птушак і край баравы. Ляпёшкін.

•••

І не шум баравы гл. шум.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баравы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. баравы́ барава́я бараво́е баравы́я
Р. бараво́га бараво́й
бараво́е		 бараво́га баравы́х
Д. бараво́му бараво́й бараво́му баравы́м
В. баравы́ (неадуш.)
бараво́га (адуш.)		 бараву́ю бараво́е баравы́я (неадуш.)
баравы́х (адуш.)
Т. баравы́м бараво́й
бараво́ю		 баравы́м баравы́мі
М. баравы́м бараво́й баравы́м баравы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)