банкетава́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. банкету́ю банкету́ем
2-я ас. банкету́еш банкету́еце
3-я ас. банкету́е банкету́юць
Прошлы час
м. банкетава́ў банкетава́лі
ж. банкетава́ла
н. банкетава́ла
Загадны лад
2-я ас. банкету́й банкету́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час банкету́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

банкетава́ць несов. пирова́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

банкетава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак.

1. Удзельнічаць у банкеце; праводзіць час на банкеце. Дзе заедзе, банкетуе Сам ён, яго варта. Ні старому, ні малому Не спускае жартаў. Купала. У Станіслававай хаце справілі вяселле. Тут банкетавалі, а моладзь танцавала ў бараку, дзе звычайна спраўлялі вечарынкі. Чарнышэвіч.

2. Тое, што і баляваць (у 2 знач.).

3. Тое, што і баляваць (у 3 знач.). На руінах-папялішчах, На крывавых на ігрышчах Банкетуе пан. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пи́ршествовать несов., уст. банкетава́ць, балява́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пабанкетава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак.

Банкетаваць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

банкетава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. банкетаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адбанкетава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак.

Кончыць банкетаваць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Балёва́ць, балява́ць банкетаваць’. Гл. баль.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Гадава́ць ’гадаваць’ (БРС). Укр. годува́ти ’тс’, чэш. hodovati ’банкетаваць’ і г. д. Прасл. *godovati (з вельмі шматлікай семантыкай), вытворнае ад *godъ ’свята; час і да т. п.’ Гл. Трубачоў, Эт. сл., 6, 190–191.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Гуга́ць ’гуляць, банкетаваць; весці разгульнае жыццё’ (Нас.). Трубачоў (Эт. сл., 7, 167) параўноўвае са славен. gúgati ’гайдаць, разгушкаць’, чэш. huhati ’крычаць (пра саву)’, рус. гу́га́ть ’гайдаць, разгойдваць’. Паводле Трубачова (там жа), слова экспрэсіўнага паходжання. Гл. яшчэ Бернекер, 1, 361; Фасмер, 1, 469.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)