бандзю́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бандзю́к бандзюкі́
Р. бандзюка́ бандзюко́ў
Д. бандзюку́ бандзюка́м
В. бандзюка́ бандзюко́ў
Т. бандзюко́м бандзюка́мі
М. бандзюку́ бандзюка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бандзю́к, -ка́ м., разг., бран. банди́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бандзю́га, -і, мн. -і, -дзю́г і бандзю́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм., зневаж.).

Тое, што і бандыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бандзю́к, ‑а, м.

Разм. зневаж. Тое, што і бандзюга. [Салавей:] — Але, таварышы, вы ж ведаеце, што ў Загальскіх балотах, ды і тут па хутарах яшчэ лазяць шляхецкія бандзюкі. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разбойнік, рабаўнік, грабежнік, пагромшчык, драпежнік, бандыт, марадзёр, пірат; бандзюк, граміла (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)