Бало́тца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Бало́тца
Р. Бало́тца
Д. Бало́тцу
В. Бало́тца
Т. Бало́тцам
М. Бало́тцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бало́тца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бало́тца бало́тцы
Р. бало́тца бало́тцаў
Д. бало́тцу бало́тцам
В. бало́тца бало́тцы
Т. бало́тцам бало́тцамі
М. бало́тцы бало́тцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бало́тца ср. боло́тце

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бало́тца, ‑а, н.

Невялічкае балота. Балотца наша — нешта сярэдняе паміж балотам і сажалкай: вясною яно ператвараецца ў сапраўдную сажалку, а ў летнюю спёку — у сапраўднае камарынае балота. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бало́та, -а, М -ло́це, мн. -ы, -ло́т, н.

1. Нізкае багністае месца са стаячай вадой.

Куп’істае б.

Вада патыхае балотам.

2. Вялікая гразь на вуліцы, у двары (разм.).

3. перан. Усё, што характарызуецца застоем, бяздзейнасцю, маральным падзеннем.

|| памянш. бало́тца, -а, мн. -ы, -аў, н. (да 1 знач.).

|| прым. бало́тны, -ая, -ае.

Балотная расліннасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

боло́тце уменьш. бало́тца, -ца ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Махоўка ’невялікае балотца, у якім расце белы мох сфагнум’ (слаўг., Яшк.). Да мох, махавы́, мохавы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

парэ́пацца, ‑аецца; зак.

Разм. Патрэскацца. Засмяглыя [хлопчыкавы] вусны парэпаліся, і з іх сачылася кроў. Шамякін. У чэрвені балотца наша так высахла, што іл аж парэпаўся. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мокуць ’месца забалочанае’ (Нар. Гом.). Відавочна, калька з балт. (параўн. balùtė ’балотца’), утвораная ад асновы мок‑ і літ. суфіксаў ‑utis, ‑utė.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пе́ля ’балотца паміж полем і стаячай вадой’ (Некр.), ’лужа’ (Сабаленка), ’частка ракі, якая зімою не замярзае’ (рэч., ЛА, 2), ’палонка’ (петрык., нараўл., ЛА, 2). Да пель (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)