балко́нчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
балко́нчык |
балко́нчыкі |
| Р. |
балко́нчыка |
балко́нчыкаў |
| Д. |
балко́нчыку |
балко́нчыкам |
| В. |
балко́нчык |
балко́нчыкі |
| Т. |
балко́нчыкам |
балко́нчыкамі |
| М. |
балко́нчыку |
балко́нчыках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
балко́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Пляцоўка з поручнямі, прыбудаваная знадворку да сцяны дома.
Адпачываць на балконе.
2. Сярэдні або верхні ярус у тэатры.
|| памянш. балко́нчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 знач.).
|| прым. балко́нны, -ая, -ае.
Балконныя дзверы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)