балко́нчык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. балко́нчык балко́нчыкі
Р. балко́нчыка балко́нчыкаў
Д. балко́нчыку балко́нчыкам
В. балко́нчык балко́нчыкі
Т. балко́нчыкам балко́нчыкамі
М. балко́нчыку балко́нчыках

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

балко́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Пляцоўка з поручнямі, прыбудаваная знадворку да сцяны дома.

Адпачываць на балконе.

2. Сярэдні або верхні ярус у тэатры.

|| памянш. балко́нчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 знач.).

|| прым. балко́нны, -ая, -ае.

Балконныя дзверы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Érker

m -s, -

1) вы́ступ (у сцяне), балко́нчык

2) буд. лю́кер

3) жарт. нос

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)