Verbum

анлайнавы слоўнік

балбату́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

балбату́ха ж., разг.

1. болту́нья, тарато́рка, трепа́чка; (словоохотливая — ещё) балагу́рка;

2. (выдумщица) вру́нья, спле́тница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балбату́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Разм. Жан. да балбатун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

балбату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Чалавек, які занадта многа гаворыць, пустаслоў.

Абяцанні балбатуна.

|| ж. балбату́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

балбату́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Разм. Ласк. да балбатуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

балагу́рка гавару́ха, -хі ж.; балбату́ха, -хі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трашчо́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Прылада, пры дапамозе якой утвараюцца траскучыя гукі.

2. Народны ўдарны музычны інструмент, які складаецца з набору драўляных дошчачак, нанізаных адным канцом на вяроўку.

3. перан. Той (тая), хто многа, не сціхаючы гаворыць; балбатун (балбатуха) (разм.).

|| прым. трашчо́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

болту́нья разг.

1. (пустомеля) балбату́ха, -хі ж., лапату́ха, -хі ж.;

2. (сплетница) плятка́рка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лы́хта ’балбатуха, пляткарка’ (дзярж., Нар. сл.). Да лы́хтаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трамза́ ’балбатуха, лапатуха’ (смарг., Сл. ПЗБ), трамзі́ць ’спяшацца’ (Сцяшк. Сл.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)