баламу́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. баламу́тка баламу́ткі
Р. баламу́ткі баламу́так
Д. баламу́тцы баламу́ткам
В. баламу́тку баламу́так
Т. баламу́ткай
баламу́ткаю		 баламу́ткамі
М. баламу́тцы баламу́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

баламу́тка ж., разг. баламу́тка; смутья́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

баламу́тка прост. баламу́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

баламу́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Разм. Жан. да баламут.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баламу́т, -а, М -му́це, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

1. Чалавек, які ўносіць неспакой, беспарадак у адносіны, работу і пад.

Паводзіны баламута.

2. Спакуснік, інтрыган.

Звязалася з гэтым баламутам.

|| ж. баламу́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. баламу́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

смутья́нка разг. бунтаўшчы́ца, -цы ж., баламу́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)