аўчы́ннік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аўчы́ннік |
аўчы́ннікі |
| Р. |
аўчы́нніка |
аўчы́ннікаў |
| Д. |
аўчы́нніку |
аўчы́ннікам |
| В. |
аўчы́нніка |
аўчы́ннікаў |
| Т. |
аўчы́ннікам |
аўчы́ннікамі |
| М. |
аўчы́нніку |
аўчы́нніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аўчы́ннік, ‑а, м.
Майстар, які вырабляе аўчыны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
овчи́нник аўчы́ннік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)