аўтару́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Прылада для пісьма, у якой чарніла з унутранага рэзервуара аўтаматычна падаецца да пяра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аўтару́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. аўтару́чка аўтару́чкі
Р. аўтару́чкі аўтару́чак
Д. аўтару́чцы аўтару́чкам
В. аўтару́чку аўтару́чкі
Т. аўтару́чкай
аўтару́чкаю		 аўтару́чкамі
М. аўтару́чцы аўтару́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аўтару́чка ж. автору́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аўтару́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Ручка для пісання, у якой чарніла аўтаматычна падаецца да пяра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтаручка; самапіска (разм.) □ вечнае пяро

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

самапі́ска, -і, ДМ -сцы, мн. -і, -сак, ж. (разм.).

Тое, што і аўтаручка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

автору́чка аўтару́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тарманто́ўка ’аўтаручка’ (Сцяшк. Сл.). З *атрамантоўка, ад атрамант, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ша́рыкавы, ‑ая, ‑ае.

1. Забяспечаны шарыкамі; які дзейнічае пры дапамозе шарыка, шарыкаў. Шарыкавыя падшыпнікі. Шарыкавая аўтаручка.

2. Які мае выгляд, форму шарыка; які нагадвае шарык. Шарыкавы метэарыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ша́риковый ша́рыкавы;

ша́риковый подши́пник ша́рыкавы падшы́пнік;

ша́риковый ход ша́рыкавы ход;

ша́риковая автору́чка ша́рыкавая аўтару́чка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)