а́ўтарскія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

мн.
-
Н. а́ўтарскія
Р. а́ўтарскіх
Д. а́ўтарскім
В. а́ўтарскія
Т. а́ўтарскімі
М. а́ўтарскіх

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

а́ўтарскія сущ., разг. а́вторские

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́ўтарскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. а́ўтарскі а́ўтарская а́ўтарскае а́ўтарскія
Р. а́ўтарскага а́ўтарскай
а́ўтарскае		 а́ўтарскага а́ўтарскіх
Д. а́ўтарскаму а́ўтарскай а́ўтарскаму а́ўтарскім
В. а́ўтарскі (неадуш.)
а́ўтарскага (адуш.)		 а́ўтарскую а́ўтарскае а́ўтарскія (неадуш.)
а́ўтарскіх (адуш.)
Т. а́ўтарскім а́ўтарскай
а́ўтарскаю		 а́ўтарскім а́ўтарскімі
М. а́ўтарскім а́ўтарскай а́ўтарскім а́ўтарскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

а́вторские сущ. а́ўтарскія, -кіх мн.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

індывідуа́льна-а́ўтарскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. індывідуа́льна-а́ўтарскі індывідуа́льна-а́ўтарская індывідуа́льна-а́ўтарскае індывідуа́льна-а́ўтарскія
Р. індывідуа́льна-а́ўтарскага індывідуа́льна-а́ўтарскай
індывідуа́льна-а́ўтарскае		 індывідуа́льна-а́ўтарскага індывідуа́льна-а́ўтарскіх
Д. індывідуа́льна-а́ўтарскаму індывідуа́льна-а́ўтарскай індывідуа́льна-а́ўтарскаму індывідуа́льна-а́ўтарскім
В. індывідуа́льна-а́ўтарскі (неадуш.)
індывідуа́льна-а́ўтарскага (адуш.)		 індывідуа́льна-а́ўтарскую індывідуа́льна-а́ўтарскае індывідуа́льна-а́ўтарскія (неадуш.)
індывідуа́льна-а́ўтарскіх (адуш.)
Т. індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскай
індывідуа́льна-а́ўтарскаю		 індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскімі
М. індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскай індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскіх

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пра́ўка, ‑і, ДМ пра́ўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. правіць.

2. Р мн. пра́вак. Выпраўленая памылка, папраўленае месца ў тэксце; папраўка. На многіх старонках аўтарскія праўкі і ўстаўкі — гэта паэт па памяці аднавіў радкі і строфы. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)