афі́ша, -ы, мн. -ы, афі́ш, ж.

Аб’ява аб спектаклі, канцэрце, лекцыі і пад., якая вывешваецца на прыметным месцы.

|| прым. афі́шны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

афі́ша

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. афі́ша афі́шы
Р. афі́шы афі́ш
Д. афі́шы афі́шам
В. афі́шу афі́шы
Т. афі́шай
афі́шаю		 афі́шамі
М. афі́шы афі́шах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

афі́ша ж. афи́ша

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

афі́ша, ‑ы, ж.

Аб’ява аб спектаклі, канцэрце, лекцыі і пад., якая вывешваецца на відным месцы. [Вецер] зрываў з галавы ў Будніка шапку, шырока расхрыстваў.. паліто і сярдзіта рваў са сцен тэатральныя афішы. Галавач.

[Фр. affiche.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Афі́ша (БРС). Запазычана з рус. афиша, якое з франц. affiche ’тс’; гл. Фасмер, 1, 97; Шанскі, 1, А, 177; Рудніцкі, 1, 42.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

афи́ша афі́ша, -шы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Карталу́шка ’афіша, абвестка’ (КЭС, лаг.), да карта. Словаўтварэнне няяснае,

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паразмыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Размыць усё, многае. На сцяне вісела абарваная афіша. Вісела даўно, бо дажджы паразмывалі на ёй фарбы. Гаўрылкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зво́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які з’яўляецца зводкай чаго‑н.; які аб’ядноўвае, падсумоўвае якія‑н. даныя. Зводная справаздача. Зводны бюджэт. Зводная тэатральная афіша.

2. Сфарміраваны з некалькіх самастойных частак, адзінак. Зводны аркестр. Зводны хор. Зводны батальён.

3. Які даводзіцца каму‑н. братам або сястрой па мачасе або айчыму. Зводны брат. Зводная сястра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

садра́цца, здзярацца; зак.

Разм.

1. Злупіцца, зняцца (пра кару, скуру і пад.). З павязкамі на пальцах садралася і скура. Паўлаў. // Адклеіцца і адваліцца ад якой‑н. паверхні. Афіша садралася.

2. Ад доўгага карыстання стаць непрыгодным (пра венік, мятлу і пад.). Венік зусім садраўся.

3. З’ехаць, зваліцца з насадкі. Мятла садралася з кійка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)