афрыка́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. афрыка́та афрыка́ты
Р. афрыка́ты афрыка́т
Д. афрыка́це афрыка́там
В. афрыка́ту афрыка́ты
Т. афрыка́тай
афрыка́таю		 афрыка́тамі
М. афрыка́це афрыка́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

афрыка́та ж., лингв. аффрика́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

афрыка́та, ‑ы, ДМ ‑каце, ж.

Складаны зычны гук, які ўтвараецца цесным злучэннем зычнага выбухнога з зычным фрыкатыўным таго самага месца ўтварэння, напрыклад: беларускае «ц» з «тс», «ч» з «тш».

[Лац. affricata — прыцёртая.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аффрика́та лингв. афрыка́та, -ты ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)