афрыка́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. афрыка́та афрыка́ты
Р. афрыка́ты афрыка́т
Д. афрыка́це афрыка́там
В. афрыка́ту афрыка́ты
Т. афрыка́тай
афрыка́таю		 афрыка́тамі
М. афрыка́це афрыка́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

афрыка́та ж., лингв. аффрика́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

афрыка́та, ‑ы, ДМ ‑каце, ж.

Складаны зычны гук, які ўтвараецца цесным злучэннем зычнага выбухнога з зычным фрыкатыўным таго самага месца ўтварэння, напрыклад: беларускае «ц» з «тс», «ч» з «тш».

[Лац. affricata — прыцёртая.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

афрыка́та ж. фан. Affrikáte f -, -n, Verschlússreibelaut m -es,-e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

афрыка́та

(лац. affricata = прыцёртая)

лінгв. зычны гук са складанай змычна-шчыліннай артыкуляцыяй (напр. ц-тс, ч-нп).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

аффрика́та лингв. афрыка́та, -ты ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

affricate

[ˈæfrɪkət]

1.

n., Gram.

афрыка́та f.

2.

adj.

афрыкаты́ўны, шчы́лінны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

БЕЛАРУ́СКІХ ТАТА́РАЎ МО́ВА,

першасная цюркская мова татараў, што пасяліліся на тэр. ВКЛ у 14—16 ст. Зыходзячы з таго, што большасць бел. татараў мела крымскае паходжанне і толькі нязначная частка — залатаардынскае (волжскае) ці турэцкае, можна лічыць іх мовай кыпчацкія і агузскія дыялекты крымска-татарскай мовы (на той час яшчэ не уніфікаваныя і не зафіксаваныя ў пісьменстве). Гетэрагеннасць (неаднароднасць па складзе) беларускіх татараў мовы, рассяленне татараў па ўсім ВКЛ, няцюркскае сямейнае асяроддзе (шлюбы татараў-мужчын з беларускамі) абумовілі выцясненне з канца 16 ст. беларускіх татараў мовы бел. і польск. мовамі.

Беларускіх татараў мова мела 8 галосных (а, ы, о, у, и, ё, ю; знакі падаюцца паводле дзеючай крымска-татарскай графікі). У сістэме зычных: глыбоказаднеязычны «гъ», «къ» побач з больш пярэднімі «г», «к»; звонкая афрыката «дж», заднеязычнае «нъ». Сінгарманізм складу і слова. Назоўнікі мелі катэгорыі ліку, склону, прыналежнасці і прэдыкатыўнасці. Прыметнікі паказвалі на ступень інтэнсіўнасці. Дзеяслоў меў катэгорыі часу і асобы, ладу, стану; аддзеяслоўны назоўнік на «-макъ» выступаў у функцыі інфінітыва. У лексіцы шмат араб. і іранскіх запазычанняў.

А.Я.Супрун.

т. 2, с. 463

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)