Атру́б

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Атру́б
Р. Атру́ба
Д. Атру́бу
В. Атру́б
Т. Атру́бам
М. Атру́бе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Атру́б ’участак зямлі’ (Ант.). Гл. водруб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Атру́бы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Атру́бы
Р. Атру́б
Атру́баў
Д. Атру́бам
В. Атру́бы
Т. Атру́бамі
М. Атру́бах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Атру́бам ’адным чынам’ (Жд.). Прыслоўе ўтворана ад аддзеяслоўнага назоўніка атруб (атрубіць ’адсячы’ — Нас., 379), суадносіцца з творным склонам гэтага назоўніка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)