атла́нт
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
атла́нт |
атла́нты |
| Р. |
атла́нта |
атла́нтаў |
| Д. |
атла́нту |
атла́нтам |
| В. |
атла́нт |
атла́нты |
| Т. |
атла́нтам |
атла́нтамі |
| М. |
атла́нце |
атла́нтах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Атла́ндзер, атла́ндзір ’бестурботны, вісус, гультай’ (Бяльк., Юрч.). Няясна. Можа ад атлант ’статуя, што падпірае частку будынка’ (паводле ст.-грэч. міфалагічнага гіганта Атланта, які падпіраў Зямлю)?
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)