а́там

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. а́там а́тамы
Р. а́тама а́тамаў
Д. а́таму а́тамам
В. а́там а́тамы
Т. а́тамам а́тамамі
М. а́таме а́тамах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

грам-а́там

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. грам-а́там грам-а́тамы
Р. грам-а́тама грам-а́тамаў
Д. грам-а́таму грам-а́тамам
В. грам-а́там грам-а́тамы
Т. грам-а́тамам грам-а́тамамі
М. грам-а́таме грам-а́тамах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чатырохвале́нтны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які здольны звязаць чатыры атамы вадароду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохвале́нтны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які здольны звязаць тры атамы вадароду. Трохвалентная група элементаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вале́нтнасць ’уласцівасць атама далучаць іншыя атамы’ (КТС). З рус. валентность (Крукоўскі, Уплыў, 89).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

распа́сціся, 1 і 2 ас. не ўжыв., -падзе́цца; распа́ўся, -па́лася; зак.

1. Раскласціся на састаўныя часткі; разваліцца.

Малекула распалася на атамы.

2. перан. Раздзяліўшыся на часткі, перастаць існаваць.

Аб’яднанне распалася.

|| незак. распада́цца, -а́ецца.

|| наз. распадзе́нне, -я, н. і распа́д, -у, М -дзе, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зна́чаны

1. прич. поме́ченный, обозна́ченный;

2. прил. ме́ченый;

○ ~ныя а́тамы — ме́ченые а́томы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

меты́л, ‑у, м.

Група атамаў, у састаў якой ўваходзяць адзін атам вугляроду і тры атамы вадароду (з’яўляецца састаўной часткай многіх арганічных злучэнняў).

[Фр. méthyle.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

метыле́н, ‑у, м.

Група атамаў, у састаў якой ўваходзяць адзін атам вугляроду і два атамы вадароду (з’яўляецца састаўной часткай многіх арганічных злучэнняў).

[Фр. méthyléne.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыеакты́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Якому ўласціва радыеактыўнасць. Радыеактыўныя атамы. // Які змяшчае ў сваім саставе элементы, якім уласціва радыеактыўнасць. Радыеактыўныя воды. Радыеактыўныя мінералы.

2. Абумоўлены радыеактыўнасцю, заснаваны на ёй. Радыеактыўны распад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)