атама́нскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. атама́нскі атама́нская атама́нскае атама́нскія
Р. атама́нскага атама́нскай
атама́нскае		 атама́нскага атама́нскіх
Д. атама́нскаму атама́нскай атама́нскаму атама́нскім
В. атама́нскі (неадуш.)
атама́нскага (адуш.)		 атама́нскую атама́нскае атама́нскія (неадуш.)
атама́нскіх (адуш.)
Т. атама́нскім атама́нскай
атама́нскаю		 атама́нскім атама́нскімі
М. атама́нскім атама́нскай атама́нскім атама́нскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

атама́нскі атама́нский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

атама́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да атамана, належыць яму. Атаманскае званне. Атаманскія абавязкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атама́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Начальнік у казацкіх войсках і пасяленнях, які выконвае ваенныя, палітычныя і адміністрацыйныя функцыі.

Станічны а.

2. перан. Важак, завадатар якой-н. групы, банды, шайкі і пад.

А. разбойнікаў.

|| прым. атама́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

атама́нский атама́нскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пярна́ч, пернача, м.

Гіст. Старажытная зброя або знак улады: булава, галоўка якой мае выгляд пёраў стралы. Атаманскі пярнач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)