асто́я
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
асто́я |
асто́і |
| Р. |
асто́і |
асто́й |
| Д. |
асто́і |
асто́ям |
| В. |
асто́ю |
асто́і |
| Т. |
асто́яй
асто́яю |
асто́ямі |
| М. |
асто́і |
асто́ях |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
асто́я, ‑і, ж.
Слуп, клетка пад мостам; паля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Асто́яцца ’ўтрымацца на нагах; адстаяцца (пра вадкасць)’ (БРС, Сцяц.). Укр. стар. остоятися ’тс’. Магчыма, з ст.-рус. отстоятися; націск указвае на пазнейшы, хутчэй польскі ўплыў (параўн. польск. ostoja ’аснова’, а таксама астоя ’база’, Шакун, Гісторыя, 313). Сувязь з стаяць (гл.) безумоўная, але гісторыя гэтага ўтварэння няясная.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)