арэ́нда, -ы, ДМ -дзе, ж.
1. Наём памяшкання, зямельнага ўчастка і пад. ў часовае карыстанне.
Здаць у арэнду.
2. Плата за такі наём.
Плаціць арэнду.
|| прым. арэ́ндны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
арэ́нда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
1. Часовае карыстанне нерухомай маёмасцю на дагаворных асновах.
2. Плата за карыстанне маёмасцю. Плаціць арэнду.
[Польск. arenda з лац.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Арэ́нда, у XIX ст. часта арандар ’гаспадар гасцініцы, шынкар’. Гэта значэнне з’явілася з ранда́ ’карчма’ (XIX ст. — Шакун, Тр. БГУ, 1958, 114) у выніку пераасэнсавання арэнда: корчмы даваліся ў арэнду. Параўн. таксама дыял. рэнда ’арэндная плата’ (Бяльк.) і пад. У старабеларускіх помніках з XVI ст. аренда, арендаръ (Гіст. мовы, 1, 249, 255), арендовати (Гіст. лекс., 111). Укр. з XVI ст. аренда, цяпер оренда, рус. з XVII ст. аренда ’тс’. Польск. з XVI ст. arenda і arendarz. З с.-вяк. лац. arrenda ’гадавая плата’ магчыма, але неабавязкова праз польскую, бо ў польскай з’яўляецца адначасова з бел. Вясноў, Бел. лекс., 35; Булахаў, Курс. суч., 164; Паўтарак, Бел. лекс., 135. Рускае праз польскую (Фасмер, 1, 85) ці праз беларускую, украінскую.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
суарэ́нда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Сумесная з кім‑н. арэнда.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нявы́плачаны, ‑ая, ‑ае.
Такі, які яшчэ не выплацілі (пра плацяжы). Нявыплачаная арэнда.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
издо́льщина ист. здо́льшчына, -ны ж.; арэ́нда на часць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
здо́льшчына, ‑ы, ж.
Арэнда зямлі, пры якой плата ўносіцца не грашамі, а часткай (доляй) ураджаю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палаві́нны, ‑ая, ‑ае.
1. Які складае палавіну чаго‑н.; няпоўны. Палавінная цана.
2. Гіст. Заснаваны на аддачы палавіны ўраджаю ўласніку зямлі за карыстанне ёю. Палавінная арэнда.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)