апо́ўзень

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. апо́ўзень апо́ўзні
Р. апо́ўзня апо́ўзняў
Д. апо́ўзню апо́ўзням
В. апо́ўзень апо́ўзні
Т. апо́ўзнем апо́ўзнямі
М. апо́ўзні апо́ўзнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апо́ўзень, -зня, мн. -зні, -зняў, м.

Грунт, парода, што пад дзеяннем вады, свайго цяжару спаўзае па схіле ўніз.

Берагавы а.

|| прым. апо́ўзневы, -ая, -ае.

Апоўзневыя працэсы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апо́ўзень, -зня м., геол. о́ползень

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апо́ўзень, ‑зня, м.

Маса грунту, пароды, якая пад дзеяннем цяжару спаўзае па схіле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́ползень геол. апо́ўзень, -зня м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Во́паўзень ’апоўзень’ (Юрч.). Гл. апоўзень.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)