апло́мб, -у, м. (кніжн.).

Залішняя самаўпэўненасць у гутарцы ці паводзінах, саманадзейнасць.

Гаварыць з апломбам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апло́мб

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. апло́мб
Р. апло́мбу
Д. апло́мбу
В. апло́мб
Т. апло́мбам
М. апло́мбе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

апло́мб, -бу м. апло́мб

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апло́мб апло́мб, -бу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апло́мб, ‑у, м.

Саманадзейнасць, самаўпэўненасць у гутарцы або ў паводзінах. Гаварыць з апломбам. З апломбам брацца за што-небудзь.

[Фр. aplomb.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самалюбства, самаўпэўненасць, гонар, пыха, эгаізм; фанабэрыя (разм.); апломб, амбіцыя (кніжн.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)